Anne babaların çocukları için kaygılanmaları muhakkak ki normaldir. Her anne baba çocuğu iyi olsun ister ve onu koruma isteğinden kaynaklı bir endişe yaşar. Fakat problem anne babaların kaygılanmaktan ziyade kaygılı bireylere dönüşmesiyle başlar. Kaygılı anne baba çocuğun bebekliğinden yetişkinliğine kadar daima abartılı bir şekilde bunun gibi şeyler düşünür: Doydu mu, üşüdü mü, aman düşmesin, aman kavga etmesin, bensiz gidemez, yalnız yapamaz, ya hasta olursa, okula alışabilecek mi, kesin başına bir şey geldi, arkadaşlarıyla arası nasıl, ya sınavı kazanamazsa, mezun olur mu, ne zaman evlenecek
Böyle bir anne baba aşırı koruyucu bir tutum sergiler ve daima her şeyi kontrol etme çabası gösterir. Sürekli engellenen ve müdahale edilerek büyüyen çocuğun;
-Bireyselleşebilmesi, bağımsızlaşıp sağlıklı ilişkiler kurabilmesi,
-Özgüven gelişimi,
-Gerçek yeteneklerini, gereksinimlerini fark edebilmesi,
-Kendini koruyabilecek becerilerle donanması güçleşecektir.
Anne babaların şunlara dikkat etmesi önemlidir:
Öncelikle abartılı kaygıların belirlenmesi ve nedenlerinin düşünülmesi gerekir. Bu aşamada baş edilemezse bir uzmandan yardım alınmalıdır. Anne baba kaygısını azaltabilmek için diğer rollerine (işine vs.) odaklanabilir, kendine hobiler edinebilir, spor yapabilir; bu gibi etkinliklerle kendine vakit ayırması iyi gelebilir. Çocuk sosyalleşmesi, çevresindekilerle iyi ilişkiler kurması konusunda teşvik edilmelidir. Çocuk bağımsızlaşma konusunda yüreklendirilmelidir. Ona güvenildiğini hissetmelidir, böylece o da kendine güvenebilir. Tedbirli olmak normaldir, fakat aşırı koruyucu, engelleyici bir tutum sergilememeye özen gösterilmelidir. Çocuğa tek başına baş edebileceği, kendini koruyabileceği stratejiler kazandırılmalıdır. Bu konuda rol model olunması önemlidir. Çocukların en çok anne babayı gözlemlediği, onların davranış ve tutumlarını örnek aldığı unutulmamalıdır.